Το Last Clockwinder είναι ένα απλό παιχνίδι παζλ που σας αναθέτει να δημιουργήσετε κινούμενα μηχανήματα από τους δικούς σας κλώνους. Ενώ η κατασκευή πολύπλοκων εργοστασίων που κατοικούνται ουσιαστικά από τον εαυτό σας είναι καλή διασκέδαση, το παιχνίδι διαπρέπει επίσης στο να προσφέρει έναν κόσμο που αισθάνεται ζωντανός, κάτι που δεν είναι εύκολο όταν βρίσκεστε βασικά (εντάξει, όχι ακριβώς) σε ένα δωμάτιο ολόκληρο το παιχνίδι με ένα σωρό αυτόματα που μαζεύουν φρούτα και αντλούν μοχλούς. Χάρη στη φαινομενικά εμπνευσμένη από το Studio Ghibli σκηνικό και τη σειρά από αρχεία καταγραφής ήχου που τα συνδυάζουν όλα με μια εγκάρδια ιστορία, το The Last Clockwinder δημιουργεί μια γοητευτική μικρή περιπέτεια που μπορεί να τραβήξει την προσοχή σας.
Το Παιχνίδι
Οι άνθρωποι έχουν γίνει ένα πολυπλανητικό είδος, αλλά ακόμα και με τα διαστημόπλοιά μας και τα διασκεδαστικά gadgets σε στιλ steampunk, κάποιος πρέπει να προσέχει τον αρχαίο πύργο του ρολογιού που είναι χτισμένος στον κορμό ενός κολοσσιαίου δέντρου που αναπτύσσεται σε έναν υδάτινο πλανήτη. Η τεράστια αντλία νερού στο εσωτερικό έχει σπάσει και αν δεν τη διορθώσετε, το σύμπαν θα μπορούσε να χάσει ένα αναντικατάστατο ορόσημο από τους περασμένους αιώνες, καθώς το δέντρο γίνεται όλο και πιο υδατωμένο και η σπάνια φυτική ζωή μέσα μπορεί να χαθεί. Ο δέντρο-δεμένος πύργος του ρολογιού και η μοίρα του φύλακά του είναι ένα μυστήριο που αξίζει να ξετυλιχτεί, οπότε δεν θα το πω άλλο για χάρη των spoilers.
Μπαίνοντας στον πύργο από το μπαλκόνι του, βρίσκετε ένα ζευγάρι γάντια που σας επιτρέπουν να καταγράψετε τις ενέργειές σας και να τις κάνετε θηλιά ώστε να μπορείτε να ολοκληρώσετε πιο περίπλοκες εργασίες. Η δημιουργία ενός αυτόματου είναι αρκετά αβίαστη: ένα πάτημα κουμπιού στο αριστερό χειριστήριο σάς επιτρέπει να αρχίσετε να καταγράφετε τις κινήσεις σας για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα – διάρκεια ενός, δύο ή τεσσάρων κύκλων – και ένα άλλο κουμπί σάς επιτρέπει να διαγράψετε οποιοδήποτε bot θεωρείτε ανάξιο. Είναι καλύτερο να μιμηθεί πρώτα κάθε ενέργεια και να εργαστώ μέσα από την αλυσίδα των γεγονότων προτού δεσμευτώ να ηχογραφήσω και να θέσω σε κίνηση τα bots. Τούτου λεχθέντος, θα εξακολουθείτε να βρίσκετε τον εαυτό σας να γεννά και να σκοτώνει πολλά ρομπότ, καθώς αναπόφευκτα διαψεύδετε μια κρίσιμη ρίψη ή ανατρέπετε το χρονοδιάγραμμα.
Πιθανότατα υπάρχει ένα αποτελεσματικό όριο για τον αριθμό των ρομπότ που μπορείτε να γεννήσετε, αλλά αυτό δεν είναι πραγματικά το επίκεντρο. Αν είστε σαν εμένα, θα έχετε εμμονή με την καταγραφή της τέλειας συμπεριφοράς του αυτόματου, όπως το να κόβετε ένα φρούτο από τη βάση του, να δίνετε το φρούτο και το μαχαίρι ταυτόχρονα σε δύο διαφορετικά ρομπότ και να τα αφήνετε να κάνουν την αλυσίδα των γεγονότων τους. Υπάρχει πολλή ικανοποίηση εκεί όταν μπορείς να συγκεντρώσεις αυτά τα πολύπλοκα κομμάτια ακριβώς στην αρχή του χρόνου.
Σε τελική ανάλυση, ο στόχος είναι να τροφοδοτήσετε τις μηχανές με τα αυτοπαραγωγικά φρούτα που βρίσκετε να κρέμονται από φυτά που ανακαλύφθηκαν σε όλο το παιχνίδι και όλα έχουν τα δικά τους μοναδικά χαρακτηριστικά. Ένα φρούτο βόμβα εκρήγνυται αν το κρατήσετε στο χέρι σας για πολλή ώρα, κάνοντάς το παιχνίδι ζεστής πατάτας. Ένα κολοκυθάκι (όπως κι αν λέγεται) πρέπει να κοπεί από τη βάση του για να απελευθερωθεί και – το μαντέψατε – υπάρχει μόνο ένα μαχαίρι για να κυκλοφορήσει. Ένα Luftapple επιπλέει στον αέρα σαν μπαλόνι, οπότε πρέπει να το χτυπήσετε και να το οδηγήσετε στην υποδοχή του, διαφορετικά θα πετάξει με το δικό του μυαλό. Ακολουθεί μια καλή εικόνα του τρόπου με τον οποίο μπορείτε να κάνετε χυμό από το αρχικό φρούτο του παιχνιδιού:
Ονομάζω το The Last Clockwinder «περιστασιακό» γρίφο γιατί η ταχύτητα παραγωγής εξαρτάται από εσάς. Η γραμμή συναρμολόγησης μπορεί να είναι απλή και αργή, ή όλο και περισσότερο Rube Goldberg-ian για να μεγιστοποιήσει την ποσότητα φρούτων που μπορείτε να επεξεργαστείτε. Καθώς τα παζλ γίνονται πιο περίπλοκα, σίγουρα θα μπείτε στον πειρασμό να το κρατήσετε απλό, καθώς η οργάνωση μιας ολόκληρης αλυσίδας εκδηλώσεων μπορεί να σας βοηθήσει να αυξήσετε την παραγωγή ή να σας κάνει να τραβάτε τα μαλλιά σας προσπαθώντας να αποκτήσετε ακριβώς το σωστό τόξο καθώς ρίχνετε ένα φρούτο στα μισά του δωματίου. Διάσπαρτα στα τμήματα συλλογής φρούτων, τα οποία αποτελούν το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού, υπάρχουν μερικά μεμονωμένα παζλ που παρουσιάζουν αυτό που θα θεωρούσα ένα μέσο επίπεδο δυσκολίας.
Η βελτιστοποίηση του ad hoc εργοστασίου σας για την ταχύτερη δυνατή ταχύτητα επεξεργασίας είναι ένα προαιρετικό μέρος του παιχνιδιού, καθώς μπορείτε να τα βγάλετε πέρα περιμένοντας απλώς να ανέβει ο αριθμός των φρούτων σας με πιο αργή ταχύτητα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν σας πειράζει να κλέβετε . Θα χρειαστείτε καθένα από αυτά τα φρούτα σε αφθονία για να ξεκλειδώσετε περιοχές στον χάρτη σε σχήμα σφαίρας, ο οποίος σας επιτρέπει να καλέσετε και να συνδέσετε πλατφόρμες μεγέθους δωματίου που βρίσκονται μέσα στο ίδιο το δέντρο.
Μην με παρεξηγείτε: δεν είναι πολύ τυχαίο για γρίφους. Κοντά στο τέλος, που μου πήρε περίπου τέσσερις ώρες για να φτάσω, υπάρχουν μερικά πραγματικά πολύπλοκα παζλ για πλοήγηση. Η επίτευξη της μέγιστης αποτελεσματικότητας σε κάθε παζλ δωματίου αναμφίβολα θα προσθέσει επιπλέον αξία στη συνεδρία παιχνιδιού σας, υπό την προϋπόθεση ότι θέλετε να μπείτε στο άψογο βελτιωτικό σύστημα. Π.χ. βάλτε ένα ρομπότ να κόψει μια σκουός, να πετάξει ένα μαχαίρι και να τοποθετήσει τη σκουός από το μισό γήπεδο. Αλλά και πάλι, μπορείτε πάντα να τα βγάλετε πέρα με το ελάχιστο.
Και ενώ θα μπορούσατε να παίξετε το παιχνίδι «εύκολα», δεν σας συμπεριφέρεται σαν να μην μπορείτε να ακολουθήσετε βασικές οδηγίες. Ένα από τα κατοικίδια ζώα μου οδηγείται από το χέρι σε λύσεις και «χρήσιμες» φωνές πάνω από τον ώμο σου, αλλά ευτυχώς το παιχνίδι δεν εκπαιδεύεται υπερβολικά ή δεν μπαίνει όταν δεν το θέλεις. Τα Voice over εστιάζονται σχεδόν αποκλειστικά στην παράδοση αφήγησης, αφήνοντάς σας να ζητάτε συμβουλές όταν χρειάζεται μέσω ενός μόνο μηχανισμού που σας δίνει ώθηση προς τη σωστή κατεύθυνση. Μπορείτε να το πάρετε ή να το αφήσετε, και αυτό μου αρέσει.
Επίσης, ποτέ δεν ένιωσα ότι υπήρξε μια χαμένη στιγμή στο The Last Clockwinder. Τα περισσότερα δωμάτια (όχι όλα) παρουσιάζουν διαφορετικό παζλ, φρούτα ή προϊόντα φρούτων για πλοήγηση, επομένως η μεταβλητότητα των εργασιών είναι αρκετά υψηλή. Και αυτές οι εργασίες βασίζονται η μία στην άλλη φυσικά μέχρι να φτάσετε στο πιο περίπλοκο μηχάνημα κοντά στο τέλος του παιχνιδιού, το οποίο απαιτεί να συγκεντρώσετε όλες τις γνώσεις σας με έναν ικανοποιητικό τρόπο, κάνοντάς σας να νιώθετε ότι έχετε μάθει κάτι και το έχετε χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά για καλό αποτέλεσμα.
Βύθιση
Δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα ότι ο κόσμος του The Last Clockwinder είναι μικρός. Είναι ένα δωμάτιο πολλαπλών χρήσεων σε ένα δέντρο που δεν αφήνεις ποτέ. Αλλά είναι επίσης ένα τόσο ζεστό και οικείο περιβάλλον που δεν νομίζω ότι θα το ήθελα ακόμα κι αν μπορούσα. Είναι σαν το δροσερό δεντρόσπιτο στέκι που πάντα ήθελα ως παιδί, αλλά πολύ πιο επιστημονική φαντασία και steampunkish από όσο μπορούσα να φανταστώ. Σίγουρα έφυγα με την αίσθηση ότι θέλω περισσότερα: μια ευρύτερη εξωτερική θέα, καλύτερη αλληλεπίδραση αντικειμένων και περισσότερες αφηγηματικές οδούς για να χαθώ, όπως βιβλία και μηνύματα που συμβάλλουν στην ολοκλήρωση της ιστορίας, έστω και για να απολαύσω όλη την τεχνογνωσία του παιχνιδιού.
Αυτό είναι μια λίστα επιθυμιών, το ξέρω, αλλά αν μπορούσα να έχω πραγματικά ένα πράγμα, θα ήταν καλύτερη αλληλεπίδραση αντικειμένων ή τουλάχιστον μια καλύτερη προσδοκία αλληλεπίδρασης αντικειμένων. Βλέπω μπροστά μου τόμους που θέλω να διαβάσω, καρέκλες στις οποίες θέλω να καθίσω, και πράγματα που θα ήθελα να μπορούσα (να προσποιούμαι) να φάω, ωστόσο τα μόνα διαδραστικά στοιχεία είναι τα φρούτα και οι ίδιες οι μηχανές, αφήνοντας όλα αυτά τα κοπιαστικά κατασκευασμένα σετ λίγο πιο παροδικά και λιγότερο στερεά από ό,τι θα έπρεπε να είναι. Αυτό δεν είναι τόσο καταδικαστικό όταν ένα καλό παιχνίδι βρίσκεται πίσω από όλα, αν και είναι κρίμα που δεν μπορώ να κατοικήσω περισσότερο στο The Last Clockwinder. Αυτό είναι το πόσο όμορφο και ελκυστικό είναι το παιχνίδι.
Εκτός από την άψογη οπτική λεπτομέρεια, το παιχνίδι περιλαμβάνει επίσης φωνητική δράση υψηλής ποιότητας, η οποία παρέχεται μέσω συστήματος επικοινωνίας που βασίζεται στο μπαλκόνι και μαγνητοφώνων που υπάρχουν σε πολλά δωμάτια. Αυτά τα αφηγηματικά κομμάτια είναι πολλά και ενεργοποιούνται σε βασικά σημεία του παιχνιδιού, αλλά αξίζουν τον χρόνο σας καθώς ξετυλίγεται το μυστήριο του ποιος είστε (ή ήσασταν).
Ένα άλλο υψηλό σημείο είναι η σχεδίαση ήχου. Το πιάνο-βαρύ soundtrack του παιχνιδιού είναι ζεστό και πλούσιο, υπογραμμίζοντας τη ζεστή και οικεία αίσθηση όλων. Συμπληρωματικά, το παιχνίδι σας προκαλεί ακόμη και να παίξετε την κύρια μελωδία, έστω και μόνο για να αποσπάσετε λίγη περισσότερη διασκέδαση από τον μηχανισμό looping του παιχνιδιού. Θα μπορούσα να παίξω πιάνο (τα πλήκτρα είναι πραγματικά αρκετά μεγάλα για να τα χρησιμοποιήσω) και άρπα για αρκετή ώρα.
Στο τέλος, σίγουρα αισθάνεται ότι οι προγραμματιστές του παιχνιδιού, η Pontoco, έχουν εμπνευστεί από ανθρώπους όπως το Studio Ghibli. Αυτός είναι ένας φιλόδοξος στόχος για να σουτάρεις, αλλά νομίζω ότι έχουν φτιάξει κάτι που θυμίζει τόσα πολλά από αυτήν την ήσυχη και ειλικρινή γοητεία, ενώ είναι αρκετά ξεχωριστό από μόνο του ώστε να μην κάνει το ίδιο λάθος που κάνουν πολλά παιχνίδια όταν αποδίδουν ένα τόσο εμβληματικό οπτικό στυλ.
Άνεση
Αυτό μπορεί να προκαλέσει σοκ στην εποχή μας, αλλά αυτό είναι ένα παιχνίδι μόνο για τηλεμεταφορά που κατά συνέπεια το καθιστά επίσης ένα από τα πιο άνετα παιχνίδια VR εκεί έξω. Ξοδεύετε αρκετό χρόνο μετακινώντας μπρος-πίσω στα ίδια μέρη, επομένως σας εξοικονομεί λίγο χρόνο μετακινώντας από το σημείο Α στο σημείο Β, αν και αυτό έχει το κόστος της βύθισης. Μπορείτε επίσης να στρίψετε αν σας αρέσει να παίζετε καθιστοί, αν και αυτού του είδους το παιχνίδι ζητά αλληλεπιδράσεις σε κλίμακα δωματίου. Δεν υπάρχει τεχνητή κίνηση για να μιλήσετε έξω από αυτές τις μεθόδους, αφού ουσιαστικά μένετε σε ένα μονόκλινο δωμάτιο όλη την ώρα.
